Dagboek Patricia

[dirk.vancoillie.5]

Succes

[Holenmens]

Even je epistel gelezen; en wat je schrijft is vrij normaal. Een mens is van nature lui, de geest is er op ingesteld om met zo weinig mogelijk moeite een doel te bereiken. Je hersenen weten echter ook wanneer je lichaam een (relatief) zware inspanning heeft geleverd, en ziet de bui dan ook alweer hangen als je plannen hebt om dat dan nog een keer te gaan doen. Onbewust krijg je dan die ontwijkingsdrang die je beschrijft.

Maar als de inspanning niet te hoog is geweest in lengte en intensiteit zou die ontwijkingsreflex eigenlijk toch wel wat moeten verminderen na een tijdje. Moest wel even lachen om je stukje proza, heel herkenbaar.

[flatcoatjrt]

Haha ik heb je verhaal met plezier helemaal uit gelezen, heel herkenbaar.
Hoe is je wedstrijd gegaan?

Gr Mirjam

[Patricia vT]

Prettig om te horen dat meer mensen een haat-liefde verhouding met hun loopschoenen hebben. Althans, ik hoop dat jullie dat bedoelen.

De wedstrijd ging erg goed als ik mezelf niet vergelijk met de andere deelnemers. Er waren dit jaar erg weinig deelnemers omdat er nog een groot loopevenement in Stockholm was. Van de 150 deelnemers in mijn klasse heb ik er 133 voor moeten laten gaan maar ik ben wel weer erg blij met mijn tijd: 53:14 voor 8 kilometer Vorig jaar had ik in dezelfde race 58:58 nodig dus een verbetering van meer dan 5 minutenn vind ik prima gelopen.
En ik heb een leuke dag gehad, daar gaat het toch om.

[Patricia vT]

Gisteren heb ik samen met mijn beste vriendin uit Dalarna meegedaan een de Tjejmilen (10 kilometer voor vrouwen). Het is een erg groot evenement waar half vrouwelijk Zweden maanden naar uitkijkt en dit jaar ruim 34 000 deelnemers telde.
Het blijft een rare gewaarwording om in de metro geperst te worden en in je sportkleding tussen allerlei andere sporters gepropt te staan wat betekent dat je geen toeschouwer maar deelnemer bent. In een colonne van mensen liepen we naar het startveld dat afgeladen was met mensen, standjes, wc-cabines, muziekbandjes, ziekenposten, politie, aanwijsborden en vooral zenuwachtige vrouwen

We hadden onszelf ingedeeld in startvak 11 wat betekent dat je je tijd voor 10 kilometer schat op 70 minuten. Om kwart over twee viel voor ons het startschot maar helaas begon dat met 5 minuten wandelen want de weg was smal en we waren met veel dus voordat er ruimte kwam om te gaan lopen waren we al even op weg. Het verbaasde ons dat er al zo veel mensen direct vanaf het begin wandelen. Ik snap dat sommige mensen niet kunnen lopen maar je moet je dan afvragen of zo'n run wel het aangewezen evenement is om aan mee te doen. Bovendien plaatsen veel wandelaars zichzelf in de hoogst mogelijke klasse om niet als laatste binnen te wandelen wat het lopen ook al niet bevordert. Er waren stukken bij waar het aantal wandelaars het aantal lopers ruim overtrof. Overal stonden borden: rechts wandelen, links lopen maar lezen lijkt ook al niet altijd te lukken dus om er een beetje tempo in te kunnen houden moesten we zigzaggend tussen de kletsende vier-op-een-rij vriendinnen door. Volgens mijn TomTom was de route 10,3 kilometer bij de finish wat betekent dat we gewoon 300 meter meer hebben gelopen alleen vanwege het zigzaggen.

De route was, zoals gewoonlijk, erg mooi en grote delen liepen we door een park wat erg fijn was vanwege de schaduw. De laatste twee kilometer vond ik erg zwaar en met totaal verzuurde benen bereikte ik dodelijk vermoeid de finish op een tijd van 1:12:22. Niet echt een wereldtijd maar dat was ook niet ons uitgangspunt. Het was erg gezellig om mee te doen maar ik weet niet of zulke grote evenementen wel mijn ding zijn. Leuk om onderdeel van het geheel te zijn maar lekker lopen is er niet bij.
Morgen maar weer in mijn eentje met mijn oortjes op het fietspad afrennen, ook leuk

[Holenmens]

Mega irritant is dat, eerst domweg naar voren dringen en dan met vieren naast elkaar gezellig babbelend met alle tijd van de wereld voortsukkelend ondertussen het hele veld ophoudend. Dat snap ik nou niet. Als je toch niet weggaat voor een goede tijd te lopen waarom dan perse voor in het startvak gaan staan. Hebben die dan niet in de gaten dat sommigen wel vooruit willen?

[Patricia vT]

Na het grote genieten van afgelopen weekend is het nu gewoon weer tijd voor mijn dagelijkse rondje in mijn eentje. Vandaag wil nog even nagenieten van mijn furore van een paar dagen geleden en ik besluit mijn vriendin van Runkeeper thuis te laten. Die is na al dat coachen tijdens mijn loopjes wel eens toe aan een dagje vrij en dus ga ik alleen met mijn hartslagmeter op pad.
Al na honderd meter weet ik dat het weer een zware dag gaat worden. Verzuurde benen na twee minuten joggen kan technisch gesproken niet maar mijn benen voelen nog voor de eerste bocht aan alsof er twee pakken karnemelk in gegoten zijn. Nee hè, wordt het zo’n rondje?
Ik ben te trots om terug te keren maar het liefst kruip ik huilend in mijn bed om er de komende uren niet meer uit te komen. Ik ploeter door en al gauw duikt mijn gevreesde eerste heuveltje op. Nou heuveltje, de Mont Blanc is er peanuts bij. Ik besluit naar boven te wandelen, dan neem ik het ritje naar beneden wel wat sneller. Het ritje naar beneden gaat inderdaad lekker vlot maar eenmaal beneden gaat de snelheid er snel weer uit en strijd ik weer voor elke meter. Oh, wat mis ik mijn Runkeepervriendin want ik heb geen idee hoe snel ik ren en en hoeveel ik al in de hoeven heb.

Mijn hartslagmeter meldt me dat ik redelijk aan de toppen van mijn kunnen zit terwijl ik niet de indruk heb dat ik er de vaart in heb. Maar een protesterend hart, overwerkte longen en onwillige benen dwingen mij ertoe nog iets langzamer te lopen. Uiteindelijk weet ik mijn ademhaling weer enigszins onder controle te krijgen en ook mijn hartslag daalt naar het-gaat-nog-net-niveau maar mijn benen doen vandaag gewoon niet mee. Lopen, prima maar dan wel zonder ons, krijg ik als seintje naar boven. Wat is wijsheid? Ik kan er de brui aan geven en naar huis wandelen onder het mom van ‘morgen is er weer een dag’ maar dat druist in tegen mijn principes. ‘Laat je niet kennen, lui varken’, fluistert mijn alter ego me in mijn oor en ik krijg flash backs van de spiegel waarin mijn dijen, buik en heupen me treiterend aankijken. Doorrennen dus.

Eerder dan me lief is duikt de brug over het spoor voor me op. Weer naar boven! Mijn tactiek van het eerste heuveltje beviel me wel dus ga ik terug in de wandelmodus om boven te komen en ga daarna full speed weer naar beneden. Een passerende fietser moedigt me aan en dus houd ik het full speed tempo nog maar even aan als ik weer beneden ben. Zodra de fietser uit het oog is vertraag ik mijn tempo want overdrijven is ook een vak
Ik weet niet of kramp in je bovenbeen bestaat maar als het niet bestaat dan heb ik een serieuze andere aandoening. Misschien valt mijn been er zo wel af en moet ik hinkend naar huis.
Ik stamp door op het asfalt tot het derde en laatste heuveltje. Een jong ding in glimmend geel met maatje 36 groet mij vriendelijk in het voorbijgaan. Ze heeft geen druppel zweet, hijgt nauwelijks en rent zeker twee keer zo snel als ik. Het bevordert mijn humeur niet in positieve zin, sterker nog, ik krijg zin om haar te slaan. Maar dan moet ik omdraaien en er flink de pas in zetten om haar in te halen dus ik beheers mijn agressieve neigingen en wandel naar boven om me voor te bereiden op de laatste sprint naar beneden.
Mijn kuiten schreeuwen om rust en kalmte en gaan het liefst ook in wandeltempo naar beneden maar ik raap mezelf bij elkaar en versnel mijn pas weer tot vlot-naar-beneden rennen.
Het laatste stukje rijdt een auto mij achterop. De bestuurder draait zijn raampje open en moedigt me aan:”kom op, je kunt het, nog tweehonderd meter, mam”. Lief zo’n zoon die op cruciale momenten weet wat zijn moeder nodig heeft en dus zet ik er nog een tandje bij, al was het alleen maar om aan te tonen dat ik er niet met de pet naar gooi en echt mijn best doe.

Volledig uitgeput val ik thuis neer op de bank en sluit mijn hartmeter aan op mijn computer om te zien hoe dramatisch mijn training is verlopen.
En dan zie ik tot mijn grote vreugde waarom het allemaal best wel zwaar was vandaag. Ik heb mijn vijf kilometerloopje gerend in eenendertig minuten en veertien seconden, de snelste tijd die ik ooit op de vijf kilometer heb weten te behalen. Op de drie wandelmomenten na heb ik niet één keer langzamer gelopen dan negen kilometer per uur wat voor deze vijftigjarige een uitzonderlijke prestatie is. Bij twee van de drie heuveltjes-af tik ik zelfs even de veertien kilometer per uur aan. Dat heb ik nog nooit gehaald. Ik kom akelig dicht bij de dertig minuten, een tijd wat al een jaar lang mijn droomtijd is en wat ik nooit denk te kunnen halen.
Mijn humeur klimt onmiddellijk uit haar depressieve dalletje en ik trakteer mezelf op een stroopwafel. Welverdiend!

[dirk.vancoillie.5]

Jaja, ik ken dat gevoel, ik heb het gisteren ook meegemaakt en vond het ook niet leuk, tot je thuiskomt en alles begint te evalueren. Dan komt de conclusie dat je toch goed bezig bent, eigenaardig Grtz en keep running Dirk.

[NarN]

Zalig! Die 30 minuten komt er wel!

[Dragonix]

Knappe prestatie!