Dagboek Patricia

[Holenmens]

Ai, slecht nieuws, maar het had waarschijnlijk slechter kunnen aflopen. Jammer, misschien aan wandelen beginnen denken?

[Patricia vT]

Ja, wandelen mag wel. Net als rustig fietsen, zwemmen, bowlen, biljarten, bingo en nog meer activiteiten die ik minder leuk vind dan lopen. Maar weinig keus dus ik leg me er maar bij neer.

[NarN]

Verdorie, dat is sneu, maar je zal wel iets vinden waar je je mee kan uitleven.

Ik ben na 26 jaar moeten stoppen met volleybal. Nu ben ik trainer/coach en loop veel.

[dirk.vancoillie.5]

Verdorie , veel sterkte en veel geluk met de volgende uitdagingen. Ik hoop dat je het forum trouw blijft want jouw epistels waren altijd een lust om te lezen .Groetjes Dirk.

[bloem]

idd. Dirk! Dus Patricia... misschien is schrijven wel een goeie verdere uitlaatklep ?
Heel jammer van je loopgoalen, maar veel succes gewenst in je zoektocht naar leuke alternatieven!

[Patricia vT]

Ik had eigenlijk willen schrijven over het onbeschrijfelijk smerige eten waar Zweden dol op schijnen te zijn. En ook zou ik me dolgraag willen mengen in de Zwarte Pietendiscussie want daar heb ik natuurlijk ook een uitgesproken mening over maar deze site gaat over hardlopen dus moet ik me daartoe beperken.

Vorige week was ik lekker bezig met het uitdelen van ziekteuitkeringen en het lezen van allerlei enge ziektes en symptomen in werktijd (wees gerust, dat is mijn baan) toen het me opviel dat mijn bril toch wel erg smerig was en dan met name het rechterglas. Ik had een telefoonnummer opgezocht op internet maar de helft van de nummers was weggevallen. Lastig als je iemand moet bellen en de laatste vijf cijfers moet gokken.
Ook de tekst op mijn papier was onleesbaar en toen bleek dat het niet aan mijn bril lag, besloot ik een afspraak te maken met de huisarts om te laten controleren of de bad fifties nu echt hadden toegeslagen.
Maar toen ik de receptioniste had uitgelegd wat het probleem was kon ik geen afspraak maken met mijn huisarts, ik moest onmiddellijk 112 bellen.
Van mezelf ben ik redelijk nuchter maar van die boodschap schrok ik toch een beetje. Mijn collega’s namen de regie over, de één belde met 112 en de ander probeerde mij ervan te overtuigen dat er echt even een ambulance moest komen.
De ambulance kwam al na een minuut of zeven met zwaailicht en sirene wat overigens nergens op sloeg want ik zat rustig op een stoel, was niet van plan ervandoor te gaan en doodbloeden deed ik ook al niet.
Er werden wat testjes gedaan die ik, objectief bekeken, prima uitvoerde maar toch vonden de ambulancebroeders het beter dat ik even meeging. Ik vond het sneu als ik zou weigeren want dan komt zo’n auto toch voor niets dus ik ben meegewandeld naar beneden en gingen we plotseling in noodvaart met gillende sirenes naar het ziekenhuis. Nergens voor nodig natuurlijk maar ik vond het wel een ervaring al rolde ik bij de eerste rotonde wel bijna van mijn brancard. Loop je zomaar een hersenschudding op als je met je knar op de grond valt terwijl je helemaal gezond die ziekenwagen bent ingeschoven.

In het ziekenhuis werden er weer testen gedaan en daarna werd een MRI van mijn bovenkamer gemaakt. En daar kreeg ik het heugelijke nieuws te horen dat ik werkelijk een functionerende herseninhoud heb. Geen zaagsel daarboven maar een grijze massa gevuld met allerlei wetenswaardigheden. Superhandig!

Minder prettig nieuws was dat ze een scheurtje van ongeveer een centimeter in de binnenwand van mijn halsslagader hadden gevonden. Een halsslagader is een tamelijk cruciaal onderdeel van het menselijk lichaam en als die kapot gaat, dan is het beoordelen van ziekteuitkeringen eigenlijk niet meer te doen. Gelukkig was mijn lichaam inmiddels al weer begonnen met het herstellen van dat wondje dat waarschijnlijk een paar dagen geleden is ontstaan. Een flapje uit die slagader is in mijn bloedbaan terecht gekomen en meegelift naar het onderdeel ‘kijken’. Daar is het blijven steken en toen deed mijn rechterkant van mijn zicht het niet meer.
Bloedverdunners hebben dat propje in de bovenkamer weer opgelost en ’s avonds om zes uur deden mijn ogen het weer.

Nu rijst natuurlijk de vraag waarom een mens zo’n scheurtje in een elementair lichaamsdeel krijgt.
Aan de voorwaarden ongezonde levensstijl voldoe ik niet. Ik rook niet, ik drink niet noemenswaardig en ik beweeg voldoende. Suiker en frisdrank lust ik niet en snackbars zijn er niet in Zweden. Ik loop 10 kilometer in vierenzestig minuten als ik mijn best doe.
Aan de voorwaarde oud en grijs voldoe ik ook niet. Aderverkalking kan ertoe bijdragen maar daar ben ik dus te jong voor. (fijn om op je vijftigste ook eens ergens te jong voor te zijn).
Hoge bloeddruk heb ik ook nooit gehad dus die optie valt ook af.
Dan blijven er twee mogelijkheden over: het syndroom van Marfan en we weten het gewoon niet (ook wel stomme pech genoemd).

Het syndroom van Marfan is uiterst zeldzaam, slechts 900 mensen in Zweden hebben het en de neuroloog had in haar dertigjarige praktijk nog nooit een Marfanpatiënt gehad. Oh, wat een mazzeltje voor haar om mij nu zomaar te mogen ontmoeten.

Ikzelf en een aantal van mijn familieleden hebben één of meerdere symptomen wat de kans groot maakt dat we allemaal dezelfde chromosoomafwijking hebben. Het kan worden aangetoond door bloedonderzoek en dat zal dan ook wel gebeuren binnenkort.

Er is geen genezing maar de ziekte is ook niet levensbedreigend als je je regelmatig laat controleren.
De bloeddruk moet laag blijven en mag ook geen pieken vertonen tijdens bijvoorbeeld sportwedstrijden omdat druk op de vaatwanden moet worden voorkomen.

Het is niet zeker dat ik de ziekte heb maar de kans is groot. Ik mag gelukkig nog wel joggen maar geen lange afstanden en met een bpm van max 140. Misschien een andere hobby? Ik ga op biljarten denk ik. Of bingo. Ik weet het nog niet. Er is zoveel keuze.
En ik mag me ook niet meer ergens over opwinden. En daarmee is mijn doodvonnis getekend. Ik wind me namelijk over alles op, terecht.
Zoals bijvoorbeeld over de uitslag van mijn schildklier. Want ook die ziekte is weer terug. Daar krijg ik een radioactieve behandeling voor binnenkort.

De volgende keer schrijf ik over het hebben van een ingegroeide teennagel. Want dat lijkt me ook echt niet leuk. En schrijven blijf ik denk ik nog wel even doen, Dirk. Daar heeft de dokter niets over gezegd.

[fann]

Doe dat maar, dat blijven schrijven, wij lezen die stukjes erg graag...

Succes met het ziekeverloop... Is Nordic Walking of fietsen een optie... ?

[dirk.vancoillie.5]

Leuk om te horen Patricia, en opletten met de bingo want daarvan kan je behoorlijk nerveus worden , Toch goed om te zien dat je niet bij de pakken blijft zitten. Groetjes Dirk.

[Patricia vT]

Ik heb gezocht naar die pakken Dirk, maar ik kan ze nergens vinden

Dus gisteren maar weer mijn hartslagmeter omgedaan voor een rustig rondje van drie kilometer, vergelijkbaar met les 1 van S2R. Twee minuten rustig joggen, 1 minuut wandelen. Die hartslagmeter is hard nodig want mijn hartslag gaat zonder mankeren vrij vlot over de 140 heen.
Maar het was een heerlijk rondje, de voeten gingen als vanzelf en ik heb genoten.

Ik begin dus maar weer helemaal opnieuw. Voor de derde keer

[dirk.vancoillie.5]

Veel succes maar wees voorzichtig, en inderdaad, een hartslagmeter is onmisbaar.
Groetjes Dirk.